Son demde, son kanat çırpışların sesiydi gelen...
Bir bahar sabahı açmıştı gözlerini hayata,
bir hazan akşamı kapatıyordu işte...
Gidişin, tiz ayak sesleriydi geceyi delen...
Mevsimlerin son demiydi, mevsimsiz zamanlara yolcu...
Son vedaydı; hüzünle harmanlanmış sözlerin eşiğinde söylenen
Son emanet edişti yaradana
Son selamla gidişti..
Sonsuzlukta buluşma umuduyla,
son kez bakarak yüzüne, elveda deyişti…
|
|
 |
|
